Mama wordt fit (in 365 dagen)

Kijk mij eens even hip zijn! Nederland is in de ban van de hittegolf die ons landje binnen dreigt te vallen. En ik dus ook. Of nou ja... niet echt eigenlijk, maar ik vind dit altijd van die perfécte excuses om dingen te laten waar ik eigenlijk geen zin in heb. Ik zit echt best wel goed in het ritme met hardlopen. Evy en ik are bonding , zeg maar. Dus ik wil voorkomen dat ik ergens op een laf moment besluit om niet te gaan. Ik ken mezelf en één keer niet gaan, kan zomaar een week niet gaan zijn, wat dan vervolgens een maand wordt en dan ineens komt het moment dat ik me niet meer kan herinneren wanneer ik voor het laatst ben geweest. Ik moet dus alle voorwaarden creëren om mezelf ervan te weerhouden een training over te slaan. Dat betekende vandaag: op zoek naar summerproof loopkledij. Want echt, die lange legging en dat enorme poloshirt van Reijer, daar krijg ik het ergens rond het vriespunt al bloedheet in. Erg charming ziet het er ook niet uit, maar ach... voor die 3 keer per ja...

Zelfs de schuursponsjes zijn tevoorschijn gekomen. Ik wist bijna niet meer hoe ik ze moest gebruiken. Oef. Het weekend heeft er flink ingehakt. Qua moe, zeg maar. En qua hoofdpijn. Qua alles eigenlijk wel. Maar op momenten als deze merk ik echt dat mijn blog een stok achter de deur is. Ik kon vandaag gewoon niet weer met een of ander kul-verhaal aankomen waarom ik niets fittigs heb gedaan. Toen herinnerde ik me dat ik laatst op een feestje met een bijzonder knappe, charmante, hippe, slanke moeder stond te praten. Zo'n vrouw waar je dan naar staat te kijken en denkt: er moet toch wel íéts aan jou zijn waar ik over kan zeiken ('Eva? Ja die is super knap inderdaad, maar ze heeft wel enorm veel rimpels op haar deco. Heb je dat gezien?' Tsja... zie je toch hoe slecht die zonnebank voor je is he. Kom je op onze leeftijd niet meer mee weg. Zonde!' - Zoiets...), maar dat je gewoon niets kunt ontdekken. Bloedirritant eigenlijk, ware het niet dat ze ook heel erg aardig en ...

Ik had vanavond een heel stuk gepland over hoe leuk het is; de combi van eten op allerlei verschillende locaties en tussendoor kriskras door Den Haag fietsen om de calorietjes de verbranden. Maar de naakte waarheid is dat ik met de auto van maaltijd naar maaltijd ben gereden en nu mijn hele tuin vol met gezellige mensen heb staan. Dusss... Die gezonde vlieger ging niet op. Maar de leuke vlieger wel. Morgen maak ik het goed! (Ook met de buren.... Aiii)

Morgen hebben we een feestje. En daarom is de tuin nu al helemaal feest-klaar gemaakt. Met lichtjes, geluidsinstallatie en een biertap. Gezelligheid waar gebruik van moest worden gemaakt. En dus zitten we nu buiten. Met vrienden. En kinderen die nog steeds op zijn. Bijzonder verantwoord allemaal. Ik denk niet dat ik morgen vind dat dit bijdroeg aan mijn 365 dagen fit experiment, maar nu vind ik van wel. Ik word nergens zo blij van als van dit soort onverwachte gezelligheden. Heerlijk. En dus hou ik het hierbij voor vandaag en ga ik weer lekker de tuin in. Oké, het heeft een vrij hoog tokkie-gehalte. Maar het is wel gezellig, die lichtjes! En er wordt nog schoongemaakt ook op die onchristelijke tijdstip.

Al tijden ben ik bezig om vervangers voor brood te zoeken. Dat betekent niet dat ik geen brood meer eet. Lieve hemel, ik moet er niet aan denken. Maar ik probeer wel te minderen. Ik ben er namelijk echt verslaafd aan. Ik zou prima kunnen leven op alleen maar bruine boterhammen met kaas. Sterker nog: het lijkt me heaven . Gevalletje erfelijk belast, want mijn mama denkt er net zo over. Ik kan er niets aan doen dus ;-) Ik probeer als lunch veel salades te eten, of een visje met groenten. Een boeren omelet maak ik ook regelmatig. Maar laten we eerlijk zijn; dat is een hoop werk. Daar heb ik niet altijd tijd voor. En ook geen zin in. Nu zag ik de laatste tijd heel veel fantastische dingen over havermout. Zo zou het je cholesterol verlagen, zorgen dat je minder trek krijgt, een shitload aan anti-oxidanten bevatten, weinig calorieën bevatten en glutenvrij zijn. Dat laatste vind ik niet bijzonder boeiend, maar de rest wel. Ik was alleen in de volledige veronderstelling dat je het perse ...

Joehoee! One hot mama hier! Treuriger kan niet, I know. Maar gun me mijn lolletje. Oké, eigenlijk durf ik dit bijna niet op te schrijven. Het is echt te triest voor woorden. Maar weet je wat vandaag echt mijn dag heeft gemaakt? Dat ik ouderwets werd nagefloten door een stel bouwvakkers. Dat gebeurde vroeger best vaak. Toen vond ik het om te kotsen. Die vieze oude mannen die je helemaal stonden uit te checken. Maar ergens rond mijn 25e hield het op en bleef het opeens angstvallig stil als ik langs een bouwplaats liep. Het duurde even voordat ik het door had. Het duurde nog langer voordat ik me af begon te vragen waarom ik niets meer hoorde. Omdat ik een oude taart begon te worden, dus. En toen vond ik het irritant dat er níét meer werd gefloten. Slecht voor mijn ego. Ik mocht dan geen 18 meer zijn, maar was ik dan ook meteen niet meer te pruimen? Vandaag de dag zijn de oude vieze mannen gemiddeld even oud als ik. Of misschien zelfs wel jonger. Shocking. Ik wil er verder niet over na...

Heerlijk, zo'n BPA vrij watertje.  Ik ben af en toe een beetje schizofreen. Relaxed is wel een soort van  my middle name , maar er zijn van die dingen waar ik me echt ontzettend gek door kan laten maken. Rare dingen, volgens de mensen om me heen. Dingen waarvan je niet begrijpt dat je, uit alles waar je je potentieel druk over zou kunnen maken, uitgerekend deze kiest. En daar ben ik het mee eens. Ik kan er alleen niets aan doen. Een voorbeeld is de hoax (of was het nou toch echt waar?) over die giftige stofjes in wegwerpflessen. Bijvoorbeeld de Evian waterflessen die ik echt ongeveer de hele dag door gebruik. Daar zou BPA in zitten dat door hergebruik vrij komt. BPA is een giftige stof die met allerlei soorten kanker, impotentie en ook depressies in verband wordt gebracht. Een jaar of wat geleden kon je facebook niet openen of je hele timeline werd vervuild met berichten hierover. Waarschuwing na waarschuwing volgde. En daarna werd alles weer net zo hard ontkracht en ...

Suf of inspiratieloos? Neem een adempauze!  Bhastrika Pranayama. Klinkt spannend toch? Nou, dat is het ook! Het is een yoga ademoefening die naar verluid talloze voordelen voor het lichaam zou opleveren. De site die ik als eerste bezocht schreef erover met de titel Bhastrika Pranayama (versterkend, opwekkend en zeer zuiverend) . Dat klonk goed. Ik zat immers te googelen op 'ademhalingsoefeningen energie' omdat ik dreigde in slaap te vallen achter mijn laptop en ik geen heel rare moves wilde maken om wakker te blijven in het bijzijn van mijn (nieuwe) collega's. Ik heb echt het idee dat het steeds erger wordt. Vroeger kon ik best een paar uur achter elkaar gefocussed aan een stuk werken, maar tegenwoordig hoef ik dat niet meer te proberen. Om het half uur, en als ik geluk heb een uur, móét ik gewoon even bewegen of iets anders doen waar ik weer even wakker van wordt. Bhastrika Pranayama zou me, als ik het goed begreep, weer helemaal op de been helpen. Ik deed wat nader...

Rode besjes tegen een middagdip. Yum! Wist je dat rode besjes een heel effectief middel zijn om een middagdip tegen te gaan? Ze zitten vol anti-oxidanten, vitaminen en mineralen. Daarnaast bevatten ze enorm veel vezels, wat zorgt voor een gezonde en gelijkmatige spijsvertering. Oftewel: een bloedsuikerspiegel die niet te veel fluctueert.  In plaats van koffie greep ik vandaag naar de berries en tot mijn verbazing werkt het echt. Misschien zit het tussen mijn oren, of misschien schrik je gewoon weer wakker van die zure smaak. Ik weet het niet. Maar zolang het effect heeft, hoef ik de onderste steen niet boven te krijgen. En geloof ik graag dat het al die suikers, koolhydraten en andere vieze dingen die ik dit weekend naar binnen heb gepropt, te lijf gaat. Als kleine rode soldaatjes met een serieuze missie. Bovendien zijn ze nog yummie ook.

Niets zo lekker en ontspannend als af en toe een weekendje naar mijn mama in Limburg. Dat je weer even zelf het kind bent; er voor je gekookt wordt, je bedje opgemaakt en al klaar staat en de kopjes thee automatisch uit de theepot worden bijgeschonken. Kletsen, kletsen en nog eens kletsen. Van 'hoe is het eigenlijk met die en die?' tot de laatste ontwikkelingen op werkvlak. Nu ik steeds meer ouders van vrienden zie kwakkelen met hun gezondheid of zelfs overlijden, ben ik zo dankbaar dat ik mijn lieve mama nog in volle glorie bij me heb! En dat ze na het overlijden van papa nog zo gelukkig heeft mogen worden met de nieuwe opa van onze kinderen, is echt een cadeautje.     Mama is iets minder exhibitionistisch dan ik en vindt die selfies maar niks.

Lieve kleine Aardje, wees maar niet bang hoor. Ik ga je niet opeten! Mindful eten. Tsja. Wat kan ik er van zeggen. Mijn laatste ervaring met mindful (de test) was niet heel positief. Mindful eten echter, daar kon ik me wel wat bij voorstellen. Plus dat ik een vriendin heb die heel, heel erg veel is afgevallen door mindful te eten. Het is een beetje verwarrend om te zien hoe ze haar voedsel tot zich neemt, maar oké, als je er een beeldig figuurtje aan overhoudt; wie ben ik dan om daarover te oordelen. Misschien moest ik het ook eens proberen. In Women's Health zag ik een artikel met de klinkende titel 12 Tips om mindful te eten . Ik kon niet wachten. Sluit voor het eten je ogen en neem een moment om dankbaarheid te tonen voor het eten op je bord, voor waar het eten vandaan komt en voor wie erop heeft gezwoegd in de keuken. Oké, dit druist totaal tegen mijn gevoel in. Ik denk niet dat het de bedoeling van mindful is om dingen te doen waar je je niet goed bij voelt, maar let...

Sinds kort lopen we bijna iedere dag na het eten een stuk. Eigenlijk sinds de avondvierdaagse . Om het 'zeuren gegarandeerd-moment' zo vlak voor jongens bedtijd te vermijden, om nog even wat extra beweging in de dag te bouwen, maar ook omdat het gewoon gezellig is. Je kletst toch net even wat lekkerder tijdens een wandeling dan tijdens Brandweerman Sam, Buurman & Buurman of andere daily classics als Bumba (ja, nog steeds!) en niet te vergeten de surprise eggs . Mocht je je afvragen wat dat laatste is: dat zijn filmpjes op youtube met volwassen (!!?)  mensen die minimaal 10 minuten vol krijgen met het uitpakken van verrassingsei na verrassingsei. Echt het ultieme geluk voor onze jongens. En aan het aantal views te zien, zijn zij lang niet de enigen die er deze opmerkelijke voorkeur op nahouden. Deze video's zijn booming business met -ik noem maar even wat getallen- 159 miljoen kijkers en 1,6 miljoen abonnees. Vraag me niet waarom; ik begrijp er de ballen van. Terug...

Geen drama om met deze mevrouw verward te worden :-) 'Snel fit worden? Train je Powerhouse!' zag ik een maand of 2 geleden voorbij komen op facebook . Ik vond het een intrigerend bericht. Zo intrigerend zelfs, dat ik er een foto van maakte en het opsloeg in mijn telefoon. Ik was het al lang weer vergeten, maar van de week kwam ik het tegen toen ik met de jongens door de vakantiefoto's aan het scrollen was. Na al die beelden van etende, drinkende, luierende Van Woudenberghjes kwam deze post. 'Mammie, ben jij dat?' vroeg Alexander toen hij het ultra-afgetrainde model bij op de foto zag. "Hahaaa! Nee tuurlijk niet, dat zie je toch!" Met een theatraal handgebaar maakte Reijer duidelijk dat hij nog nooit zoiets belachelijks had gehoord. Ik overwoog hem iets uit te leggen over eerlijk en tactisch, maar gezien de conversatie die we dezelfde middag hadden over jokken leek me dat bij nader inzien een beetje verwarrend. Voor een vijfjarige. Een vijfjarige jon...

Stoere praatjes over kikkers, maar als puntje bij paaltje komt  stik ik van de zenuwen. Ik had een dingetje met een opdrachtgever. Een heel vervelend dingetje. Geen details uiteraard, maar het zat me behoorlijk dwars. En eigenlijk moest ik er al weken achteraan. Maar ik was zo perplex over wat er gebeurd was dat ik niet zo goed wist hoe. En op welke toon. En of ik nou heel boos moest doen of constructief mee moest denken. Lees: ik kom er bekaaid af, opdrachtgever lachend. Aangezien ik gisteren en vannacht wegens ziek veel te veel tijd had om na te denken, heb ik alle mogelijke scenario's van een belletje naar opdrachtgever doorlopen. En dat waren er nogal wat. De meesten waren alleen niet zo fijn. Mijn conclusie was wel dat ik echt een enorme trap onder mijn gat nodig had en dat, ongeacht de uitkomst, er gewoon duidelijkheid moest komen. Vanmorgen stond ik op, een stuk minder ziek dan gisteren gelukkig, en herinnerde me een uitdrukking uit een artikel dat ik laatst las. Het ...

Niets te vertellen vandaag. Ik ben ziek. En in plaats van rond te blijven rennen en wekenlang met 'iets' onder de leden te lopen, heb ik besloten dit dingetje in de kiem te smoren. Koorts, geen stem, keelpijn en ik hoest de longen uit mijn lijf. Niet fijn. Wat wel fijn is (als ik me niet zo beroerd zou voelen): de hele dag TLC kijken en zo nu en dan wegdutten. Totdat ik weer wakker werd van mijn eigen geblaf. Klinkt nogal opmerkelijk: hoesten terwijl je geen stem hebt. De jongens vonden het bijzonder grappig vanmorgen. Ik werd in drievoud geïmiteerd. Zou ik eens bij hen moeten proberen als ze ziek zijn. Mannen... :-(                   Ik hoest me suf   

Een groot en een klein vaatdoekje. Niet fit :-( Mama is niet zo fit vandaag. Blergh. Ik ben de morgen heel fanatiek gestart met een rondje Evy . Gisteravond een heel gezellig feestje op het strand gehad, met aardig wat wijntjes en een nacht van maar 5 uur als gevolg van het gezellig. Ik vond mezelf dus een ontzettende bikkel dat ik mezelf er toe kon zetten vanmorgen te gaan. En het ging nog lekker ook. Toen ik eenmaal op gang was tenminste. Wat mijn start was beduidend zwaarder dan normaal. Waarschijnlijk kent iedereen die dit leest Evy al en heeft dit bericht niet erg veel nieuwswaarde, maar ik kende het alleen van horen zeggen. Omdat ik nu serieus aan de bak moet met hardlopen , besloot ik dat het tijd werd voor een schema. Mijn eigen gerommel in de marge schiet namelijk niet echt op. Dus downloadde ik de app Hardlopen met Evy en begon bij het begin. Wat fantastisch is het! Je hoeft helemaal niet meer na te denken of op de tijd te letten; Evy geeft alles aan. Hoe lang je nog mo...

Als er ik één ding van mijn lichaam zou mogen aanwijzen wat van het ene op het andere moment in perfect shape zou worden getoverd: dan zou ik kiezen voor mijn armen. Ik vind mooie, strakke armen echt zooooo underrated ! Ik heb ze dus absoluut niet, maar voel ook geen enkele behoefte om mijn worstenarmpjes (je weet wel....als mijn hand zwaait, doen ze enthousiast mee) aan de wereld te tonen zodra er wat zonnestraaltjes door de wolken heen prikken. Als je net als ik vlakbij het strand woont, dan weet je dat het overgrote deel van Nederland daar anders over denkt. Aan de ene kant begrijp ik dat. Want wat kan het schelen wat een toevallige voorbijganger van jouw armen denkt en als ze gewoon lekker bruin worden lijkt het nog altijd iets minder erg dan wanneer ze fluoriserend wit blijven. Maar toch.... het is geen fijn gezicht. Eigenlijk is het gewoon best walgelijk, van die flubberende exemplaren in een tanktop. Ik zou er niet over piekeren. En omdat ik niet geloof in een worstenarmpje...

Ik ben mijn verslag begonnen met gisteren. Want dat is waar het allemaal startte.  Na de monsterlijke uitdaging die ik gisteren heb aangenomen, moet ik echt een serieus plan gaan opstellen. Ik moet 1. afvallen en 2. een dijk van een conditie gaan opbouwen. In alle opzichten super fit worden, dus. Zoals ik op dag 100 al had geconstateerd, zijn mijn maaltijden over het algemeen best gezond, maar ik blijf snoepen en snacken. En over de dingen die ik dan naar binnen werk is niet veel goeds te vertellen. Vandaag ben ik begonnen met een track and trace -boekje. Daar ga ik minutieus in verslaan wat ik eet en drink, wat ik doe en hoe ik me voel. Hopelijk ga ik daardoor patronen ontdekken. Waar ga ik me fit van voelen, waar juist niet van, wanneer zijn de gevaarlijke momenten waarop ik een greep in de snoeppot wil doen, zijn er vaste momenten op de dag dat ik me minder fit voel en wat kan ik doen om dat te doorbreken? Ik vind het eigenlijk heel raar van mezelf dat ik de antwoorden d...

Mijn vriendin Amanda wil graag dat ik een obstacle run met haar ga doen. En dat zegt ze heel vaak. Eigenlijk bijna iedere keer als ik haar zie. Vandaag hadden we een whatsapp gesprek over een baby die was geboren en via de één of andere vreemde kronkel kwamen we toch weer bij die verdomde run terecht. Boeiend, zeg gewoon dat je niet wil, zou je dan zeggen. Maar dat is het probleem nou net: ik wil eigenlijk wel, maar ik zie er als een berg -correctie: een miljoen bergen- tegenop. Dus laat ik het een beetje in het midden. Want als ik eenmaal toezeg is afhaken geen optie. Zo zit ik niet in elkaar. Dus denk ik er heel vaak over na, nog steeds zonder een beslissing te nemen en neem mezelf voor om te gaan trainen. Maar echt veel concreets komt er zeg maar niet van. Eigenlijk zou ik samen met haar aan een soort voorbereidingsschema moeten doen. Alleen zou dat een volmondige ' I'm in ' impliceren en daar ben ik nog niet aan toe. Het feit dat zij 2 keer per week bootcampt en ik......

Geloof het of niet, maar dit was de beste foto van 5. Kun je nagaan. Slecht licht ofzo ;-) Oké, iedereen weet nu wel zo'n beetje dat er iets goed is aan groene thee. Het is beter dan gewone thee, omdat er geen looizuur in zit. Zelfs ik heb dat de afgelopen jaren meegekregen en ik drink het dan ook geregeld. Niet dagelijks, maar gewoon wel eens. En die geringe frequentie zorgt er volgens Styletoday dus voor dat ik nog niet totaal hooked ben. Want als je eenmaal kennis hebt gemaakt met de effecten van meerdere kopjes per dag, dan kun je niet meer zonder.  Zo zou groene thee niet alleen de gezondheid verbeteren, maar zelfs je leven verlengen! Potverdorie, dat is me nogal wat. Meer specifiek zou het zorgen voor: Gewichtsverlies. Yess, ik lees niet verder. Ik neem het gewoon aan.  Verminderde kans op een hoge bloeddruk. Minder stress. Het stofje theïne zorgt voor rust en ontspanning in de hersenen. Een stralend en rimpelloos huidje. Ook dit neem ik gewoon aan. Mi...

Ik voel me écht al veel beter dan toen ik 100 dagen geleden begon. Energieker, beter in mijn vel, blijer.  Dag 100 alweer. Wat een mijlpaal. Hoewel het wel duidelijk is dat ik mijn hele 365-dagen-fit experiment niet al te serieus neem, is het inmiddels toch een belangrijk onderdeel van mijn leven geworden. Ik ben er namelijk best wel wat tijd mee kwijt. Tijd die ik prima voor andere dingen zou kunnen gebruiken, maar waarmee ik mezelf dwing om iedere dag voor een bepaalde periode bezig te zijn met hoe ik me voel; geestelijk én lichamelijk. Soms is dat iets waarmee ik de hele dag bewust bezig ben, en soms kan het even hapsnap door de dag heen. Dat maakt het leuk en ook behapbaar. Daarbij komt dan nog het schrijven van mijn blog. Na een lange dag werken, het hele voeder-, bad-, bedritueel van de jongens (lees: het moment waarop je je in alle oprechtheid afvraagt waarom je eigenlijk ooit dacht dat je kinderen wilde. En drie? What were we thinking? ) en de grote opruimronde door...

80% eten. Daar moet ik even aan wennen. Ik ga er zelfs een beetje Japans van kijken, zie je?! Op het Japanse eiland Okinawa wonen de meeste honderdjarigen ter wereld. En ze zijn nog eens superfit ook. Nu hoef ik niet perse 100+ te worden. Tenminste, ik denk nu van niet. Maar als ik in de richting begin te komen heb je best kans dat ik daar anders over ga denken. Heel fit oud worden; dat wil ik wel. En daar ben ik vast geen uitzondering in. Sinds ik de 30 gepasseerd ben, word ik me steeds bewuster van het feit dat ik mijn conditie als oude bes niet aan het toeval moet overlaten. Ik ben er heilig van overtuigd dat het vruchten afwerpt om daar nu alvast in te investeren. Niet pas beginnen als je de eerste gebreken begint te vertonen. Dus toen ik hoorde van de Okinawanezen (of Okinawa's, Okinawanders, Okinawi; ik heb geen idee hoe ze heten. Inwoners van Okinawa in ieder geval) moest ik natuurlijk meteen van de hoed en de rand weten. Hun geheim schijnt te schuilen in een eetpatro...

Yellow de kip in het konijnenhok. Dieren die vliegen. Ik moet er niets van hebben. Of eigenlijk moet ik het anders zeggen. Ze hoeven niet eens te vliegen. Het feit dat ze vleugels hebben is al genoeg. Dat ze in potentie, mocht het heel gek lopen, zouden kunnen opstijgen. Het idee alleen al jaagt me de stuipen op het lijf. Een lieveheersbeestje gaat nog net, maar daar houdt het dan ook meteen op. Insecten, maar ook eenden, vogels en kippen.. brrrr.... Waar het vandaan komt? Ik had op de basisschool een vriendje waarvan de ouders een fazantenfokkerij runden. Een fantastische plek op te spelen, met niet alleen fazanten (en kuikentjes!) maar ook pony's, honden, een poes en lot's of ruimte. Op een dag speelden we verstoppertje en ik weet niet precies hoe het kwam, maar ik belandde in een hok met ontelbaar veel fazanten. De deur zat dicht, die beesten schrokken van mij, ik van hen, ze flapperden om me heen, maakten een oorverdovend kabaal en ik freakte totaal de pan uit. Sin...

Dit is het beste nieuws van 2015. Onderzoek toont aan dat er een link is tussen een dagelijks glas wijn en minder hoofdpijn rondom de ongesteldheidsperiode. Ik las het in Women's Health , maar ga niet eens factchecken . Veel te leuk dit. Stel je voor dat het niet klopt; dan wil ik dat helemaal niet weten. Ik ben vandaag meteen begonnen. Proost! Hmm.. goed nieuws dit! Volgens mij helpt het. Geen hoofdpijn te bekennen.

Oké, voor wie hem niet kent: de originele versie van deze uitdrukking luidt Partir c'est mourir un peu . Afscheid nemen is een beetje sterven. Ik ben vanmorgen ook een beetje gestorven. In de sportschool. Ik moest maar weer eens een poging wagen na mijn laatste bijzonder inspirerende ervaring bij Fit for Free in *kuch* ehm... maart. En nu las ik dus dat sporten in de morgen ontelbaar veel voordelen kent. In de Telegraaf welteverstaan. Niet zo maar een of ander lullig blaadje.  Daarin stond dat ik vooral mijn wekker moest zetten voor een sportieve start van de dag om: Structuur in mijn chaotische leven aan te brengen. Hoe weten ze dat mijn leven chaotisch is? En misschien vind ik dat wel heel fijn? Duidelijk door een veel te gestructureerd (en saai!) persoon geschreven.  Mijn verbranding de hele dag op peil te houden. Oké, dat is een goeie. Het motiveert je om gezond te eten. Ehm... Het kan ook juist de verwachting wekken dat je alles zonder consequenties in je mond ...