#dag109: Mega buggy beach challenge
Sinds kort lopen we bijna iedere dag na het eten een stuk. Eigenlijk sinds de avondvierdaagse. Om het 'zeuren gegarandeerd-moment' zo vlak voor jongens bedtijd te vermijden, om nog even wat extra beweging in de dag te bouwen, maar ook omdat het gewoon gezellig is. Je kletst toch net even wat lekkerder tijdens een wandeling dan tijdens Brandweerman Sam, Buurman & Buurman of andere daily classics als Bumba (ja, nog steeds!) en niet te vergeten de surprise eggs. Mocht je je afvragen wat dat laatste is: dat zijn filmpjes op youtube met volwassen (!!?) mensen die minimaal 10 minuten vol krijgen met het uitpakken van verrassingsei na verrassingsei. Echt het ultieme geluk voor onze jongens. En aan het aantal views te zien, zijn zij lang niet de enigen die er deze opmerkelijke voorkeur op nahouden. Deze video's zijn booming business met -ik noem maar even wat getallen- 159 miljoen kijkers en 1,6 miljoen abonnees. Vraag me niet waarom; ik begrijp er de ballen van.
Terug naar het onderwerp. Wandeltochtjes na het eten dus. Meestal lopen we een uurtje of zo en nemen we heel idyllisch ieders dag door. Tussen de boontjes en aardappels door gaat dat namelijk niet. Dan zijn we druk met orders uitdelen, zorgen dat iedereen in zijn stoel blijft zitten en voedsel op borden blijft liggen of in monden verdwijnt. Ik laat het aan je eigen fantasie over wat je er nog meer mee zou kunnen doen; niets verrast ons nog.
Tijdens het lopen heeft iedereen de tijd en zin om te vertellen wat hij allemaal gedaan heeft die dag. Zelfs Tijntje geeft al antwoord als je het vraagt. Hij heeft wel altijd hetzelfde antwoord. Op de vraag 'En wat heb jij allemaal gedaan vandaag, Tijn?' antwoordt hij standaard 'Buiten zand'. Nou klopt dat ook vrijwel altijd. Mits er niemand krijsend op de grond gaat liggen omdat hij niet meer kán en totaal uitgeput is volgens eigen zeggen, zoals Alexander gisteren, gaat dat heel gezellig en voelt het echt als quality time. Vandaag namen we uit voorzorg 2 buggy's mee om ons moment niet te laten verpesten. Alexander is tenslotte pas 3. En voor Tijn hebben we hem sowieso bij ons.
We liepen een bekend stuk door de duinen en toen vroeg Reijer ineens 'Kunnen we vanuit hier eigenlijk ook naar het strand?'. Ik was met hardlopen wel eens een opgang tegen gekomen vanwaar je met niet al te veel moeite weer op een pad terecht kwam. 'Ja hoor,' antwoordde ik dus. Normaal vertrouwt echt nóóit iemand op mijn richtingsgevoel, maar nu volgde iedereen zonder morren. De enige die reageerde was Reijertje. 'Dus papa weet niet waar we naar toe moeten?' vroeg hij lichtelijk gealarmeerd. We liepen en we liepen en opeens doemde er een pad naar beneden voor ons op. Het was intussen al flink afgekoeld en het waaide hard. Reijer was als eerste beneden. 'Oh....' hoorde ik hem zeggen. Veel meer had ik ook niet nodig om te weten hoe laat het was. We waren in the middle of nowhere beland. Op het strand. Super handig met 2 buggy's en 3 kinderen die te moe waren om ook nog maar een stap te verzetten.
Na kort beraad besloten we dat we 2 opties hadden: óf de hele weg weer terug óf over het strand met de hoop dat we binnen niet al te lange tijd een betegeld pad tegen zouden komen. Om onverklaarbare reden kozen we voor de weg over het strand. Holy crap, geen aanrader. Dit was zwaarder dan de zwaarste workout die ik de afgelopen maanden gedaan heb. Zelfs dan die spinningles is het aquarium. Helemaal stuk belandden we 2 uur nadat we vertrokken waren op het beloofde pad. De jongens bevroren en wij plakkend alsof we rechtstreeks uit de sportschool gerold kwamen. Volgende keer toch maar weer op Reijers interne navigatie vertrouwen. We hadden naar Reijertjes voorgevoel moeten luisteren. En die Obstacle Run op het strand volgend jaar? Oh. My. God. Ik krijg er nu al nachtmerries van.
Terug naar het onderwerp. Wandeltochtjes na het eten dus. Meestal lopen we een uurtje of zo en nemen we heel idyllisch ieders dag door. Tussen de boontjes en aardappels door gaat dat namelijk niet. Dan zijn we druk met orders uitdelen, zorgen dat iedereen in zijn stoel blijft zitten en voedsel op borden blijft liggen of in monden verdwijnt. Ik laat het aan je eigen fantasie over wat je er nog meer mee zou kunnen doen; niets verrast ons nog.
Tijdens het lopen heeft iedereen de tijd en zin om te vertellen wat hij allemaal gedaan heeft die dag. Zelfs Tijntje geeft al antwoord als je het vraagt. Hij heeft wel altijd hetzelfde antwoord. Op de vraag 'En wat heb jij allemaal gedaan vandaag, Tijn?' antwoordt hij standaard 'Buiten zand'. Nou klopt dat ook vrijwel altijd. Mits er niemand krijsend op de grond gaat liggen omdat hij niet meer kán en totaal uitgeput is volgens eigen zeggen, zoals Alexander gisteren, gaat dat heel gezellig en voelt het echt als quality time. Vandaag namen we uit voorzorg 2 buggy's mee om ons moment niet te laten verpesten. Alexander is tenslotte pas 3. En voor Tijn hebben we hem sowieso bij ons.
We liepen een bekend stuk door de duinen en toen vroeg Reijer ineens 'Kunnen we vanuit hier eigenlijk ook naar het strand?'. Ik was met hardlopen wel eens een opgang tegen gekomen vanwaar je met niet al te veel moeite weer op een pad terecht kwam. 'Ja hoor,' antwoordde ik dus. Normaal vertrouwt echt nóóit iemand op mijn richtingsgevoel, maar nu volgde iedereen zonder morren. De enige die reageerde was Reijertje. 'Dus papa weet niet waar we naar toe moeten?' vroeg hij lichtelijk gealarmeerd. We liepen en we liepen en opeens doemde er een pad naar beneden voor ons op. Het was intussen al flink afgekoeld en het waaide hard. Reijer was als eerste beneden. 'Oh....' hoorde ik hem zeggen. Veel meer had ik ook niet nodig om te weten hoe laat het was. We waren in the middle of nowhere beland. Op het strand. Super handig met 2 buggy's en 3 kinderen die te moe waren om ook nog maar een stap te verzetten.
Na kort beraad besloten we dat we 2 opties hadden: óf de hele weg weer terug óf over het strand met de hoop dat we binnen niet al te lange tijd een betegeld pad tegen zouden komen. Om onverklaarbare reden kozen we voor de weg over het strand. Holy crap, geen aanrader. Dit was zwaarder dan de zwaarste workout die ik de afgelopen maanden gedaan heb. Zelfs dan die spinningles is het aquarium. Helemaal stuk belandden we 2 uur nadat we vertrokken waren op het beloofde pad. De jongens bevroren en wij plakkend alsof we rechtstreeks uit de sportschool gerold kwamen. Volgende keer toch maar weer op Reijers interne navigatie vertrouwen. We hadden naar Reijertjes voorgevoel moeten luisteren. En die Obstacle Run op het strand volgend jaar? Oh. My. God. Ik krijg er nu al nachtmerries van.
 |
| Oh... we hebben nog een stukje te gaan. En dan heeft Reijer ook nog de lichte buggy. Ik heb die verdomde Bugaboo met Lex te duwen. |
 |
| Hier konden er nog grapjes gemaakt worden. |
 |
| ..... Hier niet meer. Gelukkig had Alexander wel een vooruitziende blik en wilde hij per-se zijn snowboots aan. |
