Mijn vriendin Amanda wil graag dat ik een
obstacle run met haar ga doen. En dat zegt ze heel vaak. Eigenlijk bijna iedere keer als ik haar zie. Vandaag hadden we een whatsapp gesprek over een baby die was geboren en via de één of andere vreemde kronkel kwamen we toch weer bij die verdomde run terecht. Boeiend, zeg gewoon dat je niet wil, zou je dan zeggen. Maar dat is het probleem nou net: ik wil eigenlijk wel, maar ik zie er als een berg -correctie: een miljoen bergen- tegenop. Dus laat ik het een beetje in het midden. Want als ik eenmaal toezeg is afhaken geen optie. Zo zit ik niet in elkaar. Dus denk ik er heel vaak over na, nog steeds zonder een beslissing te nemen en neem mezelf voor om te gaan trainen. Maar echt veel concreets komt er zeg maar niet van. Eigenlijk zou ik samen met haar aan een soort voorbereidingsschema moeten doen. Alleen zou dat een volmondige '
I'm in' impliceren en daar ben ik nog niet aan toe. Het feit dat zij 2 keer per week
bootcampt en ik.... nou ja... eigenlijk helemaal niets doe helpt zeg maar ook niet echt mee. En dat ik vandaag die site van de betreffende run eens goed heb uitgeplozen en door die
video's heb zitten bladen: dat helpt zo mogelijk nóg minder mee. Wat een akelig fitte types. En wat een lijven. Volgens mij doen ze de hele dag niets anders dan obstacle runnen.
Weirdo's.
Eigenlijk kom ik dus gewoon geen steek verder. Daarom besloot ik vandaag af te wijken van het geijkte hardlooprondje en door het zand de duinen in te gaan. Geijkt is trouwens een erg groot woord; het is meer het rondje waar ik mezelf zo'n 3 keer per jaar in een tergend langzaam tempo doorheen worstel. Dat tempo lag vandaag zo mogelijk nog lager door die stomme duinen en het mulle zand. Heuveltje op, heuveltje af. Ik viel bijna om, zo langzaam ging het. Net als op de fiets, zeg maar, als je het nog moet leren en dan bijna stil staat. Het warme weer en mijn slechte
equipment droegen ook niet echt bij aan een denderende prestatie. In mijn hockeyrokje van
ages ago en een gewoon t-shirt waar geen iphone en water in mee konden. De iphone (voor muziek overigens, niet dat ik wilde gaan bellen onderweg ofzo. Veel te druk met hijgend hert spelen) kreeg ik nog in mijn bh gepropt, maar het flesje water paste er toch echt niet meer bij. Het resultaat heeft er vast alles behalve fraai uitgezien en ik had erg veel bekijks om een reden die ik NIET wil weten.
Zwieptiet heb ik verbannen inmiddels. En daar denk ik ook niet meer aan. Zoals je leest. Dus.
Anyway, je moet ergens beginnen. En mijn god, wat is er nog een werk aan de winkel. Maar Amanda, ik weet dat je het leest:
Fuck it, ik doe mee. Ik ga zelfs met je mee bootcampen.
Let's do this!
 |
| Het kost me héél veel moeite om te lachen. |
 |
Mijn flitsende roze hockeyrokje trekt veel bekijks.
Tenminste, ik wil graag geloven dat dat de reden is dat
iedereen me aan staart. |
 |
| *Zucht* |
