Oké, voor wie hem niet kent: de originele versie van deze uitdrukking luidt
Partir c'est mourir un peu. Afscheid nemen is een beetje sterven. Ik ben vanmorgen ook een beetje gestorven. In de sportschool. Ik moest maar weer eens een poging wagen na mijn laatste bijzonder inspirerende
ervaring bij Fit for Free in *kuch* ehm... maart. En nu
las ik dus dat sporten in de morgen ontelbaar veel voordelen kent. In de
Telegraaf welteverstaan. Niet zo maar een of ander lullig blaadje.
Daarin stond dat ik vooral mijn wekker moest zetten voor een sportieve start van de dag om:
- Structuur in mijn chaotische leven aan te brengen.
Hoe weten ze dat mijn leven chaotisch is? En misschien vind ik dat wel heel fijn? Duidelijk door een veel te gestructureerd (en saai!) persoon geschreven.
- Mijn verbranding de hele dag op peil te houden.
Oké, dat is een goeie.
- Het motiveert je om gezond te eten.
Ehm... Het kan ook juist de verwachting wekken dat je alles zonder consequenties in je mond kunt stoppen.
- Het geeft je iets om naar uit te kijken.
Grapje zeker?
- Tegen de tijd dat je op je werk komt, kun je stiekem al je collega's uitlachen omdat zij pas net hun bed uitrollen en jij er al straffe workout op hebt zitten.
Nee je bent lekker normaal als twee uur eerder je bed uit gaat om naar de sportschool te racen.
- Het geeft je iets om trots op te zijn. Voordat je dag is begonnen heb je al echt iets bereikt!
Serious?
Zoals je ziet: genoeg redenen om het eens te proberen. Drukke dag vandaag, dus extra belangrijk om hem goed te beginnen. Vol goede moed stond ik vanmorgen om 8 uur in de sportschool. Nou ja... dat is niet helemaal waar. Ik had een bonkend hoofd omdat het gisteravond na de
avondvierdaagse iets te gezellig was in onze tuin. En ik vroeg me af waarom ik mezelf dat stomme blog eigenlijk had aangedaan. En ik had een hele discussie met Reijer gevoerd over het feit dat ik zou gaan sporten en dat hij dus alles met de jongens moest regelen vanmorgen. De niet zo gezellige jongens. Die al 4 dagen niet voor half 10 in bed waren beland, terwijl ze wel gewoon naar de crèche cq school moesten. Vol goede moed was dus eerder
cranky as hell. Maar hé, ik stond er dus wel. En dat gaf me toch best een trots gevoel. Zeg maar, dat je al echt iets hebt bereikt voordat de dag begonnen is. Ha ha.
Ik stapte op de crosstrainer -mijn favoriet omdat je daar de calorieën het snelst ziet oplopen- en besloot mezelf eens even flink af te gaan matten. En dus heb ik als een bezetene staan trappen. Vond ik. De crosstrainer dacht daar anders over. Ik dacht echt dat ik dóód ging, zo moe was ik. Maar het mooie van dood gaan tijdens het sporten is dat je je na het douchen echt als herboren voelt. En als dat in de ochtend is, dan heb je lekker lang plezier van dat gevoel. Klopt het artikel toch een klein beetje.
 |
| WTF echt! Bijdehand kloteding! |
 |
Ik kan niet geloven dat het er echt staat!
|
 |
| Ik trap me helemaal de tandjes! |
 |
En ik heb zelfs zweet op mijn arm. Dat heb ik echt nog
nooit gehad!
|
 |
Wel mooi een uur gecrosstraind. EN 705 calorietjes exit.
Dat is toch mooi een hele Big Mac. Oh nee, ik bedoel
dat is toch mooi een lunch en diner met gestoomde vis,
gegrilde kip en heel veel verschillende soorten groenten. |
