#dag107: Eat That Frog!

Stoere praatjes over kikkers, maar als puntje bij
paaltje komt stik ik van de zenuwen.

Ik had een dingetje met een opdrachtgever. Een heel vervelend dingetje. Geen details uiteraard, maar het zat me behoorlijk dwars. En eigenlijk moest ik er al weken achteraan. Maar ik was zo perplex over wat er gebeurd was dat ik niet zo goed wist hoe. En op welke toon. En of ik nou heel boos moest doen of constructief mee moest denken. Lees: ik kom er bekaaid af, opdrachtgever lachend. Aangezien ik gisteren en vannacht wegens ziek veel te veel tijd had om na te denken, heb ik alle mogelijke scenario's van een belletje naar opdrachtgever doorlopen. En dat waren er nogal wat. De meesten waren alleen niet zo fijn. Mijn conclusie was wel dat ik echt een enorme trap onder mijn gat nodig had en dat, ongeacht de uitkomst, er gewoon duidelijkheid moest komen.

Vanmorgen stond ik op, een stuk minder ziek dan gisteren gelukkig, en herinnerde me een uitdrukking uit een artikel dat ik laatst las. Het ging over efficiënt werken en het verminderen van stress. Nou staat efficiency niet bepaald in mijn lijstje met goede eigenschappen, maar als ik íéts niet ben dan is het een stresskip. Sterker nog: ik vind stressende types meestal bijzonder vermoeiend en word een beetje lacherig van. Sorry, ik kan er niets aan doen. Kwestie van te nuchter denk ik.

Anyway, om de één of andere reden heb ik dat artikel dus toch gelezen. En daar stond het: zo simpel, maar zo briljant. Eat that frog. Begin je dag met die ene K-klus. Dan:

1. Heb je meteen het gevoel dat je iets gedaan hebt 
2. Valt alles de rest van de dag alleen nog maar mee 
3. Is die last direct van je schouders 
4. Hoef je tijdens je andere werkzaamheden geen halfslachtige pogingen te doen om er toch aan te beginnen. Waardoor je dus eigenlijk helemaal niets doet op een dag. Dat heb ik altijd. Dan merk ik dat mijn gedachten naar the frog gaan terwijl ik met iets anders bezig ben en ga ik het verder uitdenken. Een soort heel passief plannetje maken van hoe ik the frog ga tackelen en het vervolgens toch niet doen. En dat dan meerdere keren op een dag. In dit geval al minstens 3 weken lang. Vreemd fenomeen voor een flapuit als ik, maar ja, de mens zit nu eenmaal vol tegenstrijdigheden. 

In Adformatie vond ik er trouwens ook nog een stukje over.

Vannacht besloot ik dat het genoeg was geweest en dat ik mijn frog dringend moest eaten. En wel vanmorgen. Ik deed het ook maar gewoon meteen nadat de jongens de deur uit waren. Dat is tenslotte het idee van het verhaal. Ik belde opdrachtgever met bonkend hart. Enerzijds hoopte ik dat hij niet op zou nemen, maar dan zou ik morgen weer met mijn kikker aan de slag moeten. Daar zat ik ook niet bepaald op te wachten. Na 3 keer overgaan nam hij op. Super vrolijk. En hartelijk. Ik was op mijn hoede. We chit-chatten wat en net toen ik me weer een beetje op mijn gemak voelde merkte hij op: "Maar daar belde je vast niet voor". Slik, nee dat was ook zo. Dus deed ik mijn verhaal. En stelde hem heel veel vragen. Waar hij allemaal heel geduldig antwoord op gaf. Antwoorden die heel plausibel klonken. Antwoorden die aangaven dat de vork echt zó ontzettend anders in de steel zat dan ik al die tijd gedacht had. "Wat ben ik blij dat ik je gebeld heb" zei ik. "En wat stom dat ik dat niet eerder gedaan heb!". Hij lachte. Toen ik over Eat that Frog vertelde lachte hij nog veel harder en merkte op dat ik niet alleen mijn eigen, maar ook zijn dag een goed begin had gegeven.

Vanaf nu bestaat mijn ontbijt uit kikkers. Als ik ze heb tenminste.