#dag30: Storm in een glas wijn

Very klaar met de dag

Vanmorgen kreeg ik een appje van mijn moeder. Of het klopte dat ik gisteren geen blog had geschreven. En van een vriendin. Of ik gestopt was. Een fijn gevoel dat ik zo goed in de gaten wordt gehouden. Maar nee, ik ben niet gestopt. En ja, het klopte wel dat ik niets had geschreven. Door de storm was ik pas om half 11 s avonds thuis en toen kon ik me er na een hele dag kneiterhard denkwerk echt niet meer toe zetten om nog een bericht te typen. Sterker nog: ik denk dat ik niet eens meer had kunnen spellen.

Ik had dus gister bijzonder wilde plannen om te gaan hardlopen. Het is echt mega shit om te doen, maar uit mijn vorige leven (het leven waarin ik een buitengewoon athletisch en doorzetterig type was) weet ik nog dat je je daarna echt zó goed en fit voelt! Maar goed. Het stormde dus. Daarom vond ik dat ik dan niet persé meteen 's ochtends hoefde, maar het ook best later op de dag kon doen. Alleen had ik geen rekening gehouden met het feit dat ik misschien ook wel veel langer onderweg zou zijn door die storm. Die kiepende vrachtwagens, omgewaaide bomen, zand op de weg zouden vast niet op de A12 liggen. Want nee, daar gebeurt nooit iets. Duh.

Uiteindelijk kwam ik dus gisteravond laat met 10 bijna-dood-ervaringen die nog enger waren dan de meest recente in het aquarium thuis. Ik schonk een glas wijn in, plofte op de bank en heb héél hard nagedacht over hardlopen. Telt dat ook?