#dag32: Spraytan in plaats van zonnebank

Van een beetje ordi is ook nog nooit
iemand slechter geworden

Is dat gezond of wat? Ik moet eerlijk zeggen: ik had zo mijn twijfels bij een spraytan. Nog steeds wel eigenlijk. Het zou me niets verbazen als over een paar jaar blijkt dat er ook allerlei onpluize stoffen in zitten en het eigenlijk net zo slecht is als zonnebanken, maar goed... zo lang ik er niet verslaafd aan raak kan het voor een keertje vast geen kwaad. Alhoewel: ik kan niet garanderen dat ik er niet verslaafd aan raak. Jeetje, wat een mooi egaal bruin velletje (of nou ja....vel) krijg je daarvan. Je moet er alleen wel wat voor over hebben. Behalve de weeïge lucht die het uitstoot, moet je er ook in heel ruim zittende kleding naar toe komen, zo werd me verteld. Daar had op zich dan best een belletje kunnen gaan rinkelen dat het misschien wel eens af zou kunnen geven. Zou je zo zeggen. Maar nee hoor, niet in dit blonde hoofd. Wat doe ik dus? Ik trek Reijers WITTE capuchontrui aan. De trui van zijn team, dus weggooien is zeg maar geen optie. En ach wat kan het schelen, ik vertel het gewoon: zijn trainingsbroek in dezelfde kleur. Voor de gein overwoog ik nog om in het stikdonker toch een zonnebril op mijn hoofd te zetten, knalroze nepnagels te monteren en te zeggen dat ik Samantha heet, maar dat zou behalve het meisje van The Soap Treatment Store toch niemand zien. Dus dan is het ook niet leuk. En zij zou het vast ook niet grappig vinden. Die moeite bespaarde ik mezelf dus maar. 

Van te voren had ik goed moeten scrubben en scheren. Dat had ik keurig gedaan en het zag er allemaal puik uit al zeg ik het zelf. Zelfverzekerd stapte ik binnen en werd ontvangen door een meisje met een vrolijke glimlach. Dat ik alvast naar die en die cabine mocht, mezelf nog een keer met een soort schuurpapier moest ehmm... ja.... schuren dus (overal?) en een papieren string aan moest trekken. Ik verzin het niet jongens. Dit is allemaal echt gebeurd. Braaf als ik ben volgde ik alle aanwijzingen op en toen ik net klaar was, kwam het meisje de vierkante meter binnen waarin dit zich dus allemaal afspeelde. Hallo-ho! Ik sta hier in een papíéren string. Jij met je kleren aan. Ik ben 32. Jij 23. Ik heb een poffertjespan. Jij een Bubbel. Personal space? Ooit van gehoord? Maar nee, zij keek alsof ze het de normaalste zaak van de wereld vond (zouden ze daar ook een training voor krijgen?) en begon even vrolijk als net bij binnenkomst te vertellen dat ik tegen de muur mocht gaan staan. Dat zij allerlei poses zou voordoen en dat ik die dan moest nadoen. Alles voor het optimale bruiningsresultaat, uiteraard. Een reeks van bizarre standjes volgde. Ik tegen die muur en zij met dat apparaat waar bruine verf uit kwam. Wat fijn en tegelijkertijd jammer dat er niemand leuks bij was. Wat zouden we in onze papieren string gepist hebben van het lachen.

Toen we klaar waren, hoefde ik maar 5 minuten te drogen en daarna mocht ik al weer aankleden. Of ze het zeker wist, vroeg ik nog. Ja hoor, verzekerde zij mij. Het geeft echt niet af. Dusss.... Dat was niet helemaal waar. In het spierwit was ik heengegaan; in een soort gebatikt beige kwam ik terug. Niet fraai. Hoop dat het er uit gaat in de was. Maar het resultaat op mij is echt in één woord top!