#dag53: Trapje op, trapje af
Wij wonen in een benedenwoning. Geen trappen dus. Dat vind ik soms wel eens jammer. Want traplopen is in een 'gewoon' huis een noodzakelijk kwaad waarbij je ongemerkt toch best wat extra beweging toevoegt aan je dagschema. Helemaal met 3 kinderen. En al helemáál met 3 kinderen die zo vaak hun bed uit komen als die van ons. Maar dat huis met trappen komt wel. We zijn hard op zoek.
Voor nu moet ik het qua trappen dus doen met die van anderen. Want traplopen is hartstikke gezond. Een goede training ook. Zo bleek uit onderzoek van de VU dat je met deze alledaagse activiteit 50% van de maximale kracht in je knieën gebruikt en maar liefst 85% van de power die je met je enkels bij uiterste inspanning kunt ontwikkelen. Daarnaast verlaagt iedere dag een paar flinke trappen beklimmen het cholesterolgehalte en verbetert het de conditie. Dat laatste vond ik niet echt verrassend, maar de rest wel.
Vandaag gaf ik een training in een prachtig herenhuis op de 4e etage. Omdat ik al helemaal oververhit en laat aan kwam besloot ik de lift naar boven te nemen. In de pauze zag ik mijn kans schoon en ik sloop het trappenhuis in voor een sneaky workout. Best gestoord. Maar ja, je moet wat als je 365 dagen iets moet bedenken. De eerste keer op en neer ging redelijk soepeltjes. De tweede keer...mwoah... De derde keer begonnen mijn spieren wat te protesteren en de vierde keer kwam de receptioniste me vragen of alles wel oké was. Die receptioniste bevond zich op de begane grond. Ze hoorde bij een dermatologische kliniek die daar gevestigd was. En ze keek uiterst onderzoekend en bezorgd naar mijn rode wangetjes. Dat was dan ook het moment dat ik besloot dat het genoeg was, want als zij mij al raar aankeek terwijl ze daar toch vast heel wat gekke wangetjes langs zag komen aan zo'n balie van een dermatoloog, dan zouden mijn cursisten zich al helemaal afvragen wat er aan de hand was. Even lekker naar buiten om af te koelen en daarna de trainingsruimte weer in. Niks aan de hand. Niemand vroeg iets en niemand keek raar. Gelukkig maar.
Voor nu moet ik het qua trappen dus doen met die van anderen. Want traplopen is hartstikke gezond. Een goede training ook. Zo bleek uit onderzoek van de VU dat je met deze alledaagse activiteit 50% van de maximale kracht in je knieën gebruikt en maar liefst 85% van de power die je met je enkels bij uiterste inspanning kunt ontwikkelen. Daarnaast verlaagt iedere dag een paar flinke trappen beklimmen het cholesterolgehalte en verbetert het de conditie. Dat laatste vond ik niet echt verrassend, maar de rest wel.
Vandaag gaf ik een training in een prachtig herenhuis op de 4e etage. Omdat ik al helemaal oververhit en laat aan kwam besloot ik de lift naar boven te nemen. In de pauze zag ik mijn kans schoon en ik sloop het trappenhuis in voor een sneaky workout. Best gestoord. Maar ja, je moet wat als je 365 dagen iets moet bedenken. De eerste keer op en neer ging redelijk soepeltjes. De tweede keer...mwoah... De derde keer begonnen mijn spieren wat te protesteren en de vierde keer kwam de receptioniste me vragen of alles wel oké was. Die receptioniste bevond zich op de begane grond. Ze hoorde bij een dermatologische kliniek die daar gevestigd was. En ze keek uiterst onderzoekend en bezorgd naar mijn rode wangetjes. Dat was dan ook het moment dat ik besloot dat het genoeg was, want als zij mij al raar aankeek terwijl ze daar toch vast heel wat gekke wangetjes langs zag komen aan zo'n balie van een dermatoloog, dan zouden mijn cursisten zich al helemaal afvragen wat er aan de hand was. Even lekker naar buiten om af te koelen en daarna de trainingsruimte weer in. Niks aan de hand. Niemand vroeg iets en niemand keek raar. Gelukkig maar.
 |
| Daaarrrr gaan we dan! Vier verdiepingen op en af. |
 |
| Dat eerste rondje gaat wel goed hoor. De wereld is mijn sportschool :-) :-) |
