#dag41: Escape the room

Ik ben dit weekend single mom. Reijer is met zijn oude vrienden een ander lid van de bende aan het bezoeken dat tegenwoordig in Edinburgh woont. Moet kunnen. Dat vind ik oprecht. Maar oh my god, ik vind het wel een dingetje hoor. Alles in mijn eentje met die 3 apen! In de afgelopen 5 jaar heb ik echt al best vaak stilgestaan bij hoe blij ik ben dat wij zo veel met z'n tweeën kunnen doen in de opvoeding, maar ook de praktische gang van zaken in huis. En heb ik tegelijkertijd ontzettend veel respect voor ouders die er gedwongen of uit vrije keuze altijd maar alleen voor staan! Helemaal in zo'n weekend realiseer je je hoe zwaar dat moet zijn. En dan weet ik vooraf dat het maar 3 dagen zijn. Echt petje af.

Maar goed, dit weekend sta ik er dus ook alleen voor en dat is niet echt voor mij weggelegd. Ik vind het ingewikkeld. Zowel qua geduld met de amigo's als in praktische zin en ik heb echt totaal geen natuurlijk overwicht. Maar dan ook echt niks. Zelfs Tijn van nog niet eens 2 doet me al na als ik boos ben. Dat heeft hij van zijn broers geleerd. En die rollen echt over de grond van het lachen bij zijn imitatie. Meestal moet ik de behoefte onderdrukken om mee te doen, maar op dagen zoals deze kan ik daar echt helemaal van uit mijn stekker gaan. En al helemaal als ik me bedenk dat we nog 2 dagen te gaan hebben. Daarom besloot ik dat het voor iedereen beter was als ik het mezelf even een klein beetje makkelijker zou maken. Reijer (de kleine ja ;-)) had zwemles en het zweet brak me al uit bij de gedachte dat ik met de 2 kleintjes in mijn kielzog naar dat zwembad moest. In dat bloedhete hok staan kijken en voorkomen dat Reijer werd afgeleid en dat de andere 2 in het bad zouden springen, de tassen van andere kinderen leeg zouden halen, mensen die een paar deuren verder in de fitness stonden zouden voorzien van een extra dosis zelfwaarde (Lex spreekt vreemden de laatste tijd at random aan met 'Hee dikzak!'. Om door de grond te zakken, ja. En ik kan nooit precies inschatten wie hij er uit gaat pikken.) of handdoeken in het water zouden gooien. En dat waren alleen al de dingen die ik zo even snel kon verzinnen. De ervaring leert dat er ook altijd nog wat onvoorziene varianten uit de hoge hoed getoverd worden.

Ik belde de oppas, liet de 2 relkabouters bij haar achter, bakfietste zo hard als ik kon met Reijer naar het bad. Daar zwaaide ik even vrolijk naar hem toen hij zijn eerste plons maakte en nog geen 2 minuten later stond ik op het strand. Helemaal alleen. Zonder één keer de woorden 'mama', 'wil je even', 'mag ik even' of 'nu' te horen. Ik liep en ik liep en ik liep. In een lekker tempo. Ik zoog de frisse lucht diep in mijn longen en de wind waaide al mijn spanning weg. Heerlijk. Een half uur later was ik precies op tijd en als herboren terug in het zwembad. En tot mijn eigen verrassing moet ik bekennen dat de rest van de dag voorbij was voordat ik het door had. Mijn jongens waren ook opgeknapt van een uurtje andere wind. Of van een blije mama. Wie zal het zeggen.

Daar gaat hij dan. Kleine grote man.

Ik kan wel wat frisse lucht gebruiken.

Weer of geen weer; een paar kilometer strand doet altijd goed.