 |
Ik hoop dat je zo vriendelijk bent alleen naar
mijn mooie rechte tanden te kijken en niet
naar mijn pandabeer-make-up dankzij
fietstochtje door mist. |
Waarschijnlijk is het bijna niemand opgevallen, maar ik had dus het afgelopen half jaar een beugel. Een heel geavanceerde, nieuwste van het nieuwste, je-ziet-er-niets-van-beugel.
Invisalign. Een flinterdun doorzichtig bitje dat je over je tanden heen schuift (zie onderste foto). Enige nadeel: hij moet uit met eten en drinken. Toen ik hem kreeg had ik nog de illusie dat ik dus wel heel dun zou worden omdat ik écht geen zin zou hebben om dat ding er iedere keer uit te trekken om een hap van het één of ander te nemen. Maar wat een verrassing, dat bleek ik toch minder storend te vinden dan heel weinig eten. Maar nu is het dus klaar. Vandaag zijn de ieniemienie witte nopjes die op sommige tanden bevestigd waren verwijderd. En hoef ik de
Invisalign alleen nog 's nachts in. Mijn tanden zijn mooi! Iedere keer als ik een foto van mijn
smile zie word ik blij. Wat is het een heerlijk gevoel om gewoon lekker breeduit te kunnen lachen zonder na te denken over scheve tanden. En hoewel de dames van
KiesQ alleraardigst zijn: ik ben er geen seconde rouwig om dat ik er nu niet iedere 6 weken meer naar toe hoef. Hoera! Goodbye beugel! (en als je je nog afvraagt waarom ik hier fit van word: nou, dat word ik niet. Maar wel vrolijk! En het is een boost voor mijn
zelfacceptatie. Very mindful).
Dit schreef ik een half jaar geleden:
 |
Echt mega scheef is het niet,
maar ik erger me aan mijn gebit. |
Ik lach een hoop. Lachen is heerlijk, bevrijdend, een energie-boost. Maar ik betrap mezelf er steeds vaker op dat ik me erger aan foto's waar ik eigenlijk alleen maar een stralende, vrolijke vrouw zou moeten zien. Mijn gebit is namelijk niet echt wat je noemt recht. Ook weer niet schandalig scheef.... maar net scheef genoeg om me er aan te ergeren. En als dat soort dingen me eenmaal opvalt...arghhh... dan kan ik dus nergens anders meer naar kijken! Noem me oppervlakkig, maar het is zo.
Ik besprak het met Reijer. Die vond dat ik gek was. En mijn moeder. Die vond ook dat ik gek was. Een opdrachtgever. Die vond ook dat ik gek was. En mijn beste vriendin. Die vond niet dat ik gek was, maar wel dat ik overdreef. Toch kreeg ik het niet uit mijn hoofd en ik besloot me te gaan oriënteren naar de mogelijkheden om met zo min mogelijk inspanning een zo mooi mogelijk gebit te krijgen. Ik zie namelijk totaal het nut niet van me iedere dag te staan verbijten voor de spiegel. Voor vrijwel ieder (cosmetisch) probleem is tegenwoordig een oplossing. Dus waarom zou je daar je voordeel niet mee doen?!
In mijn zoektocht op internet kwam ik werkelijk van alles tegen. Van een soort stalen jaws-constructie achter je tanden, tot de ouderwetse "slotjes". Wat een gedoe. Zelfs bij het kiezen van een beugel heb je dus tegenwoordig keuzes te over. "Is het een heel gek idee om het gewoon aan onze eigen tandarts voor te leggen?" vroeg Reijer me nadat ik voor de derde keer gefrustreerd mijn laptop had dichtgeklapt. Ik kan niet tegen te veel keuzes, en al helemaal niet als het keuzes zijn over dingen waar ik geen verstand van heb. Ik zette een reminder in mijn telefoon en belde de volgende ochtend meteen
KiesQ om een afspraak te maken.
 |
En dit zijn ze dan. Twee super
dunne malletjes die ik over
mijn tanden schuif. |
"Ik denk dat je
Invisalign moet nemen" zegt mijn tandarts Karin als ze al mijn overwegingen, overpeinzingen en vooral wensen heeft gehoord. Ze legt uit dat het een soort hockey-achtig bitje is, van heel dun kunststof en dat je er bijna niets van ziet. Er komt nog een heel relaas achteraan, maar dat boeit allemaal niet. Het "er bijna niets van zien" echoot na in mijn hoofd en is het enige dat telt. Invisilign it is dus. Er wordt gepast en gemeten. Van ieder afzonderlijk tandje wordt een foto gemaakt. Of nee, 3 foto's eigenlijk. Van voor- boven- en achterkant. En dan, na 2 weken al, krijg ik *pling* een mail van de assistente in mijn inbox met een afspraak voor de plaatsing van het eerste bitje en een filmpje van hoe mijn gebit er uit gaat zien. Ik ben in de gloria. Wow, wat wordt dat recht, regelmatig en perfect. En mijn geluk kan helemaal niet op als ik de volgende dag in de tandartsstoel te horen krijg dat het er over een half jaar al zo uit ziet. Zo snel al! Dat ik hem uit moet doen met eten en drinken, om de 2 weken terug moet komen, het bitje minimaal 20 uur per dag moet dragen en het iedere dag schoon moet maken neem ik op de koop toe. Ik lispel als een dronken lor, maar ook dat deert me niet. Over een half jaar heb ik een gebit om trots op te zijn. Hoera!
